அம்மாவின் சேலை
அப்பா உன்னை அடித்த
முதல்நாளில்
பயந்து போகும்படியான
இருளில் கூட
யார் யாரையோ திட்டிக்கொண்டு
நடந்திருக்கிறாய்..
அந்த ஒற்றையடிப் பாதையில்
உன் அம்மா வீட்டைநோக்கி
அப்பாவின் பெயர்
சொல்லவே கூச்சப்படுகின்ற
உன்னிடம்
வெறுத்துப் பேசிய நாட்களை விட
அன்பாகப் பேசிய
குறைந்த நாட்களை எண்ணி
புரித்துப் போயிருக்கிறாய்…
அப்பாவிற்காக
உறவுகளைக் கூட
பகையாக்கியிருக்கிறாய்…
உறைந்து போய்விட்ட
உன் கண்ணீர்த் துளிகளை
அடுப்படியும்
தொலைக்காட்சிப் பெட்டியும் மட்டுமே
அடிக்கடி ஞாபகப்படுத்துகிறது…
பிள்ளைகளின் கேள்விகளுக்கு
எப்போதாவது மட்டுமே
பதிலளித்திருக்கிறாய்…
மௌனம் கலைக்காமல்
உயிரற்ற உடலாக
உன்னால் மட்டுமே எப்படி
வாழ்ந்து கொண்டிருக்க முடிகிறது…
வீடு முழுவதும்
யாரும் கேட்கப்படாமலேயே
உன்னுடைய உரையாடல்கள்
இலக்கியமாகப்
பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறது…
உடைபடாத ஆமையின்
கூட்டைப் போலவே
உனது வலிகளும்
ஆறாத ரணங்களும்
ஆனால்
இன்னும் யாரும்
தொட முடியாத தூரத்தில்
வைத்திருக்கிறாய்
அப்பாவையும்
அவர் முதன்முதல்
கொடுத்த புடவையையும்….
No comments:
Post a Comment